به گزارش"قدس آنلاین"، خبرگزاری «نووستی» در تفسیری چنین نوشته است: ناتو در حال سپری کردن دوران خوبی نیست – بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و انحلال خودبخود سازمان پیمان ورشو، پیمان آتلانتیک شمالی مفهوم کلی موجودیت و سپس در اولویت بودن تامین مالی خویش را از دست داد.
"ترزا می" نخست وزیر انگلیس در تاریخ ۲۷ ژانویه در سخنرانی خود در میان اعضای حزب جمهوری خواه آمریکا در فیلادلفیا گفت: «هیچ چیز در رویارویی روسیه و غرب غیرقابل اجتناب نیست و بازگشت به دوران جنگ سرد، بسیار قریب الوقوع است. ولی ما باید با توان مثبتی به مشارکت با روسیه ادامه دهیم.»
لندن خواستار ادامه «زمستان سرد روابط»
راهکار لندن در این راستا و یکی از نظریات مطرح شده خانم می در جریان گفتگوهای وی با "دونالد ترامپ" رئیس جمهوری آمریکا در همان روز، کاملا مشخص است. دولت انگلیس به آمریکا پیشنهاد ادامه سیاست مشترک «چوب دستی بزرگ»، «بازی رهبری جهانی» و «طرح توان نظامی» را به واشنگتن ارائه داده است. یعنی در واقع "ترزا می" خواستار ادامه «زمستان سرد سیاست خارجی» دو کشور در قبال مسکو شده است.
لفاظی های مربوط به «الحاق غیرقانونی منطقه کریمه به روسیه» و نگرانی در باره همسایگان روسیه، تنها نشان دهنده جنبه پوچ «مشارکت بین المللی بزعم انگلیس» است. حال باید دید لندن و سایر پایتختهای اروپایی چه چیزی برای «تقویت موضع قدرت» و کمک به آمریکا دارند؟
پرداخت هزینه‌ها از جیب دیگران
تحقیقاتت صورت گرفته روی هزینه های دفاعی کشورهای عضو ناتو در سال ۲۰۱۶ نشان می دهد که تنها ۲ درصد از بودجه نظامی این سازمان از سوی چهار کشور اروپایی تامین می شود: انگلیس (۶۰،۳ میلیارد دلار)، لهستان (۹،۳ میلیارد دلار)، آلمان (۴،۵ میلیارد دلار) و استونی (۴۷۹ میلیون دلار).
این در حالی است که سهم آمریکا در این بین ۶۶۴ میلیارد دلار (۳،۶۱ درصد از درآمد ناخالص ملی)، یعنی بیش از ۷۲ درصد از مبلغ کلی کمکها به ناتو (۹۱۸،۳ میلیارد دلار) می باشد. و این مبلغ بیشتر از بودجه سالانه پنتاگون (یعنی ۵۸۰،۳ میلیارد دلار) است. بیش از ۲۰ کشور اروپایی، به همراه کانادا، در مجموع با استفاده از مکانیزم «واقعی یا خیالی» امنیتی پیمان ناتو، تنها مبلغ سمبلیکی معادل (۲۵۴،۲ میلیارد دلار) می پردازند. ضمن اینکه بعید است آمریکایی ها از اسکورتهای اخیر بین المللی ناتو در خلیج مانش و یا ادعاهای وزارت دفاع انگلیس در خصوص کشتی های نظامی ناوگان دریایی روسیه، سودی برده باشند.
به نوشته این خبرگزاری، اتحادیه اروپایی در افغانستان، عراق و سوریه کاملا غیرموثر عمل می کند و پیمان آتلانتیک شمالی در قرن گذشته توانایی دفاعی خود را از دست داده و در واقع به «سرویس امنیتی» آمریکا تبدیل شده که منافع و اختیاراتش در سراسر جهان، به جز خاک خود ایلات متحده گسترش یافته است.
آمریکا هزینه چه تهدیدی را می‌پردازد؟
حال این سئوال باقی است - آیا اصلا «خطر بزرگ نظامی» وجود دارد و مالیات دهندگان آمریکایی در حقیقت هزینه چه چیزی را می پردازند؟ از انحلال سازمان پیمان ورشو، بیش از ۲۰ سال گذشته است، ولی هنوز ناتو و اشغالگران نظامی آمریکا در اروپا، یک تناقض تاریخی و عنصر اسطوره‌ای گرانقیمت عصر جدید محسوب می شوند. و «مواضع ضداورآتلانتیکی» دونالد ترامپ گویای عدم اعتماد آمریکایی ها به سازنده بودن سیاست طرفدار اروپای دولت سابق آمریکا است.
نمی توان به آمار و ارقام منتشره از سوی یک مرکز تحقیقات نظامی-راهبردی اعتماد کامل داشت که به تازگی اعلام کرده است: «تعداد نظامیان در آمریکا یک میلیون و ۴۹۲ هزار نفر و در روسیه ۸۴۵ هزار نفر است. هواپیماهای راهبردی که قابلیت حمل سلاحهای هسته ای را دارند: آمریکا-۱۵۴ و روسیه-۱۴۱ است. زیردریایی‌های هسته‌ای: آمریکا-۱۴۰ و روسیه-۱۱۰. سامانه های موشکی با قابلیت شلیک تسلیحات هسته‌ای: آمریکا-۴۵۰ و روسیه ۳۵۶. و بالاخره تسلیحات توپخانه‌ای پیشرفته: آمریکا-۴۲۲۹ و روسیه-۵۸۳۷. ولی این اطلاعات گویای توازن قدرت نظامی بین آمریکا و روسیه و بی معنا بودن درگیری نظامی بین دو کشور است.
اگر ترامپ معتقد است که اتحادیه اروپایی و ناتو مستحق حمایت مالی بالای آمریکا نیستند، این تنها به نفع ایالات متحده است و اگر خط مشی از بین بردن تدریجی این دو سازمان را دنبال کند، این مسئله شکست بزرگی برای قاره اروپا خواهد بود.
"تئودور بروموند" کارشناس برجسته موسسه «بنیاد هریتیج» پیش بینی کرده است: «آمریکا نسبت به اوضاع اتحادیه اروپا بی تفاوت خواهد شد و از سیاست خود در قبال این قاره که بعد از پایان جنگ جهانی دوم تاکنون اجرا می شده، دست برخواهد داشت.»
آمریکا نیازی به ناتو و اتحادیه اروپا ندارد
"ترزا می" و دیگر رهبران اروپایی فقط می توانند به «اینرسی ژئوپلیتیکی» واشنگتن و رویارویی منافع اقتصادی آمریکا، روسیه و سایر کشورها در شبه جزیره کره، دریای چین جنوبی و در خاورمیانه امیدوار باشند. ضمن اینکه آمریکا می تواند مشکلات نظامی-سیاسی خود را بدون حمایت متحدان اروپایی خود حل و فصل کند.
نخست وزیر انگلیس در سخنرانی روز جمعه خود در فیلادلفیا «ارزشهای مشترک» را چنین برشمرد: «کشورهایی که سنت کمرنگی از توسعه دموکراسی، آزادی و رعایت حقوق بشر دارند، بویژه چین و روسیه، از احساس اطمینان بیشتری در روابط بین المللی برخوردار هستند.» البته این ادعا احتمالا ارتباطی به نگرانی از ارزشهای دموکراتیک غربی ندارد، بلکه ناشی از طرزفکر امریالیستی-استعماری و نگرانی از آگاهی بوجود آمده در سطح جهان است.
آمریکا و انگلستان دارای تاریخ دیرین همکاری‌ها و مواضع مشابه در عرصه سیاست جهانی هستند. البته «دهه سیاه» گذشته جا برای تجدیدنظر را باقی گذاشته است. درجریان مبارزات انتخاباتی و بعد از آن دونالد ترامپ بارها از لزوم روابط دوستانه با روسیه و مبارزه مشترک با تروریسم سخن به میان آورده است. اگر شعارهای ترامپ به واقعیت تبدیل شود، پیمان آتلانتیک شمالی به «سناریویی اضافه» در بستر تاریخ تبدیل خواهد شد.
انتهای پیام/
نظر شما